Ξεκίνησα το πρώτο μου blog aspaonline.gr 10 χρόνια πριν χωρίς να έχω ιδέα αν ποτέ θα το διαβάσει κανείς. Πώς στο καλό θα το ανακάλυπταν εξάλλου; Τότε, δεν είχα καν facebook!
Επειδή στο blog μοιράζομαι κομμάτια της προσωπικής μου μου ζωής, συχνά παίρνω ερωτήσεις για το θέμα της ιδιωτικότητας. Η Ιωάννα, που θέλει να ξεκινήσει το δικό της προσωπικό blog, μου έστειλε την εξής ερώτηση:
“Επειδή αναπόφευκτα γράφουμε με αφορμή τη ζωή μας και τα παιδιά μας και συχνά για αυτά, πώς διαχειριζόμαστε το θέμα ιδιωτικότητα και όλους όσους θα θεωρήσουν ότι βγάζουμε στη φόρα τη ζωή μας;”
Είναι μία σπουδαία ερώτηση για την οποία δεν ξέρω τι να πρωτογράψω. Και δεν αφορά βέβαια μόνο το blogging. Αφορά και τα social media.
Όταν η κόρη μου η Εβελίνα πήρε το δικό της κινητό και έφτασε στην ηλικία που θα έμπαινε στα social media, έγραψα ένα αναλυτικό post για το θέμα της ιδιωτικότητας και το πώς το έβλεπα. Συγκεκριμένα έγραφα για τα δικά μου όρια ιδιωτικότητας και την απόφαση που είχα πάρει να μην ανεβάζω φωτογραφίες των κοριτσιών στο blog μου. Και μάλιστα έκανα την αυτοκριτική μου ότι μάλλον ήμουν λίγο υπερβολική και αυστηρή.
(Διαβάστε το εδώ: Βάλτε μου πίξελς! Βάλτε μου πίξελς!)
Ωστόσο η ουσία είναι η εξής: Ο καθένας είναι διαφορετικός και θα πρέπει να βάζει τα δικά του όρια. Το σημαντικό είναι να μην αντιγράφουμε οτιδήποτε κάνει ο άλλος. Να έχουμε την ωριμότητα να πάρουμε τις δικές μας αποφάσεις και να παραμείνουμε εντός των δικών μας ορίων.
Τα δικά μου όρια ήταν κάπως αυστηρά. Δεν το έκανα για τους άλλους, απλά δεν ήθελα να γράψω κάτι που να κάνει τις κόρες μου να αισθανθούν άσχημα στο μέλλον. (Και τώρα που μεγάλωσαν και διαβάζουν τα παλιά, λατρεύουν το blog μου, οπότε μάλλον κάτι έκανα καλά). Ήμουν λοιπόν προσεκτική, αλλά ταυτόχρονα μοιραζόμουν! Μοιραζόμουν πολλά!
Από την άλλη δε σημαίνει ότι απορρίπτω όσους έχουν διαφορετικά όρια από τα δικά μου. Όταν η γνωστή μαμά blogger Jill Smokler (δημιουργός του Scary Mommy) ανακοίνωσε ότι παίρνει διαζύγιο με το σύζυγό της μετά από 17 χρόνια γάμου μοιράστηκε και πιο προσωπικές λεπτομέρειες. (Αν θέλετε να διαβάζετε την ανακοίνωση θα τη βρείτε εδώ). Διάβασα και το post που έγραψε ο σύζυγος της, στο οποίο μοιράζεται ακόμα περισσότερα.
Είμαι σίγουρη ότι έκαναν την ανακοίνωση μετά από προσεκτική σκέψη. Έκαναν αυτό που ήταν καλύτερο για τη δική τους οικογένεια. Σέβομαι απεριόριστα την απόφασή τους να χειριστούν το θέμα όπως το χειρίστηκαν, παρ’ όλο που τα δικά μου όρια είναι διαφορετικά.
Το παστίτσιο είναι η σπεσιαλιτέ μου και πιστεύω ότι είναι κορυφαίο! Αλλά η μεγάλη μου κόρη δεν το τρώει… Επίσης, δεν ζω με την αυταπάτη ότι κάνω το καλύτερο παστίτσιο της Ελλάδας. Ούτε μπορώ να διανοηθώ ότι δεν υπάρχει άλλη καλή (ή καλύτερη) συνταγή από τη δική μου. Υπάρχουν πολλές καλές συνταγές για παστίτσιο. Υπάρχουν αντίστοιχα πολλές καλές συνταγές για να διατηρήσεις τις ισορροπίες και να ορίσεις τα προσωπικά σου όρια ιδιωτικότητας στο blogging.
Αξίζει επίσης να αναφερθώ και σε όλους όσους δεν διατηρούν προσωπικό blog αλλά επαγγελματικό. Π.χ. ένας ψυχολόγος που έχει δημιουργήσει ένα blog για να καθιερωθεί στο χώρο του και να υποστηρίξει την επαγγελματική του δραστηριότητα.
Ως αναγνώστρια, θέλω να γνωρίζω δυο πράγματα παραπάνω για αυτόν τον άνθρωπο που γράφει την επιστημονική του άποψη. Δε λέω ότι ένα επαγγελματικό blog πρέπει να μετατραπεί σε προσωπικό. Αλλά οι συμβουλές ενός ειδικού μπορούν να πλαισιωθούν κάποιες φορές από πιο προσωπικές σκέψεις. Για παράδειγμα στο post μου με τίτλο Το μπουκαλάκι της αυτοεκτίμησης μοιράζομαι μία προσωπική ιστορία για το πώς προσπάθησα ως μαμά να ενισχύσω την αυτοεκτίμηση της κόρης μου. Ως αναγνώστρια θα ήθελα να διαβάζω περισσότερες τέτοιες ιστορίες στα blog των ειδικών.
Ας μην ξεχνάμε ότι οι άνθρωποι συνεργάζονται με ανθρώπους που συμπαθούν, γνωρίζουν και εμπιστεύονται. Και η συμπάθεια, η αίσθηση ότι γνωρίζεις τον άλλον και η εμπιστοσύνη χτίζεται όταν ξεφεύγεις από ένα απλό ξερό επαγγελματικό κείμενο.
Ας βάλουμε λοιπόν ο καθένας τα δικά του όρια, ας μάθουμε να σεβόμαστε τα όρια των άλλων κι ας μοιραστούμε τις συνταγές μας: Για ιδιωτικότητα και για παστίτσιο. 😉
Ναι συζητουσαμε με τη Μαρια ποσο συντηρητικα το παμε .
Περα απο την πλακα βρηκα κ εγω πολυ συγχρονισμενο το αρθρο και πολυ χρησιμο! Ειναι δυσκολο να βρεις την δικη σου προσωπικη πυξιδα και να την ακολουθησεις πιστα διχως να επηρεαζεσαι απο το «τι θα πει ο κοσμος».
Εγω εχω τους αντιστροφους προβληματισμους! Ευχομαι να μην μετανιωνω για κατι στο μελλον συνηθως μετανιωνω για πραγματα που ΔΕΝ εκανα, για να δουμε αυτη τη φορα 🙂
Φιλια πολλα
Δεν υπάρχει χειρότερο από το να μετανιώνει κανείς για αυτά που ΔΕΝ έκανε… Δες και αυτό: https://www.aspaonline.gr/top-5-pragmata-metanoionoun-anthropoi
Έχει σχέση με το “τι θα πει ο κόσμος”. 😉
Ουαου! Ευχαριστω!! Πολυ καλο! Εχω την χαρα να πω οτι προσεγγιζω 5 στα 5!!! 🙂 φτου μη με ματιασω χαχα
Χαχα…
Τι σύμπτωση, Άσπα, αυτό ακριβώς συζητούσα χθες με τη Χριστίνα, την Πριγκιπέσσα των Βαλκανίων!
Ήταν ένας από τους λόγους που ανεβαλλα διαρκώς το να ξεκινήσω το blog μου: δίσταζα για το πόσα θα μοιραζομουν. Ακόμα και φωτογραφία έβαλα τώρα, μετά από 5 μήνες!
Είναι σίγουρα προτιμότερο να ξεκινήσουμε συντηρητικά και να ανοιχτούμε στην πορεία, γιατί better safe than sorry!
Πιστεύω, ωστόσο, ότι ισχύει απόλυτα το ότι ο καθένας θέτει τους δικούς του κανόνες και αποφασίζει για τον εαυτό του και την οικογένειά του.
Έτσι ακριβώς Μαρία! Κάνε αυτό που σε κάνει να νιώθεις άνετα. Εσύ ορίζεις τους κανόνες!